حوصله ی قافیه ی مرگ ندارم

  حوصله ی قافیه ی مرگ ندارم

حوصله ی قافیه ی مرگ ندارم

مرگ ندارم

زندگی میکنم به اجبار

مرگ میخواهم از ته دل

ولی چه کنم

مرگ بامن لج افتاده

شقایق زندگی ام پرپرشده

به بهانه چه زندگی کنم

قایق شادی سالهاست بر دیواره ی ساحل مرگ پهلو گرفته

من با قایق مرگ سفر میکنم به ساحل مرگ

آری شادی من به مرگ ست

امیدم هم به مرگ

همدم تنهاییم مرگ است ومرگ

من بامرگ غذا میخورم

با مرگ میخوابم

وبا مرگ زندگی میکنم

آه مرگ

چه نزدیکی

ولی دوری

چه همگامی

ولی خوابی

چرا؟

چرا من نه؟

چراهمسایمان آری

مگر یک دیوار چه فاصله ایست

چه فاصله ایست که جدا میکند مارا؟

چرا؟

چرا آری چرا؟

مگر جز من کسی طلب مرگ میکند

مگر جز من کسی بی شقایق هست

آه باز هم امیدم به توست

مگر چقدر طول میکشد

که مرگ بیاید و جانت روان کند

مگر چقدر زندگی طولانیست؟

بهای مرگ چیست که من نداده ام؟

بگو....

سخن بگو

که حاجت هیچ استخاره نیست

بگو دگر.....

نمی گویی؟.....

آزاد

آزاد 

رو ایوون خونمون

دیدم یه پرنده

زسنگ ظلم و ستم

بال اون شکسته

بال وپرش رو بسته

ناله وآه داره

آزادیش رو گرفتن

قلبشو پینه بستن

به جای قلب قرمز

قلب سیاه گرفته

امید دیگه نداره

شادی دیگه نداره

توقلب اون پرنده

گرفته ناراحتی

جای قشنگ خنده

دلش طاقت نداره

ظلم و ستم میباره

ناراحتی جایش رو

به شادی می سپاره

نیست دیگه اون پرنده

ناراحت و افسرده

دل اون شاد شاده

قلب اون پر امیده

چون شب در آسمون

ستاره ی حق رودیده

ایمان خالصانه

نوری به قلبش داده

قلبش پر از نشاطه

پرواز براش یه راهه

راهه به سوی یارش

از غم و آه وغصه

بالش رو می تکونه

اون می پره دوباره

حالا دیگه آزاده

آزاد ، آزاد