آسمانی شدنت

آسمانی شدنت

     می خواهم دوباره چشمانم را ببندم و بگذرم ولی تو نمیگذاری،چرایش را نمی دانم...شاید هم تو فهمیده ای من می ترسم شاید...هیچکس نمیداند،یعنی تا این لحظه کسی نفهمیده است ولی اعتراف می کنم من از تلخی همیشگی حقیقت می ترسم....همیشه با چشم بسته از حقیقت گذر می کنم،اما انگار تو حالا فهمیده ای!!!تمام ترس و لرزم را جمع می کنم و می ریزم  در نگاهم،چشمانم را باز می کنم تا به تو حالی کنم می ترسم،تا آرامشم را از تو گدایی کنم ،تا با چشمانت حرف بزنم جایی که سخن گفتن جایز نیست...ولی تو نیستی کجایی؟؟...نه حقیقت تو را هم از من گرفت.....نگو تو حقیقت شده ای تا من دیگر نترسم چون باور نمی کنم،چون باورم را سال ها پیش در یکی از همین حقیقت ها جا گذاشتم...وقتی حقیقت همین بازی تلخ را با من کرده بود...گویی حقیقت بازیگر خوبیست گاهی شکل وهم است و گاه عین واقعیت...گویی بازی را دوست دارد و منی را که بازیچه ی خوبی شده ام......می فهمی؟صدایم را می شنوی؟کاش می فهمیدی مرا......

کاش آنقدر ایثار گر نبودی که به خاطرم در تلخی حقیقت حل شوی غافل از اینکه حقیقت تلخ تر از آن است که تو شیرینش کنی....

     شیرین همیشگی،سالروز آسمانی شدنت است امروز...نمیدانم تبریک بگویم به تو یا تسلیت به خودم؟لبخند بزنم یا بگریم به حال خودم؟...نمیدانم...هنوز هم با گذر این همه سال نمی شناسمت......تو که مرا میشناسی؟من لوس خود خواه را که تو را فدایی حقیقت کردم...

غریبه ی آشنای قلبم...حقیقت تلخ شیرینم...یار آسمانی من زمینی...

سالروز آسمانی شدنت مبارک...از آسمان برایم تسلیت بفرست!!!