...

...

در آسمان سرک می کشیدم برای یافتنش ولی بی نتیجه بود...پشت ابر ها پشت کوه ها نبود...بگویم تمام آسمان را زیر و رو کرده ام دروغ نگفته ام...آری همه اش گشتم و گشتم ولی نبود...بالاخره شب شد و من هم خسته کنار کنار دریای اشک هایم نشستم مثل دریای واقعی شور بود....شور شور  انگار تمام شباهت من و دنیای واقعی دریای شورمان بود...چشم دوختم به دریایی که از سیاهی آسمان سیاه بود.....ناگهان دیدمش خودش بود ولی نه در آسمان بلکه در زمین ولی بازهم دست نیافتنی وسط دریای اشک هایم بود.....مثل همیشه درخشان و زیبا و ستارگان چشمک زن دورش حلقه زده بودند،گویی آن ها هم نمیخواستند ماهشان را با کسی قسمت کنند...دلم را به دریا زدم ،سوار قایق پارویی خیالم شدم...و به سختی خودم را به وسط دریای اشک رساندم ....دستم را دراز کردم که لمسش کنم ولی تکان خورد....چند بار این کار را کردم تا فهمیدم آنچه می بینم تصویر اوست بر صفحه ی خیالم...گریه ام گرفت...لم بارانی شد ولی کم نیاوردم سرم را بالا بردم تا به خدا بگویم کاری کند...ولی هنوز "خ" خدا را نگفته بودم که دیدمش خود واقعی اش را ولی باز هم دست نیافتنی ...او بر آسمان شب خانه داشت..

خدایا چه دانایی که آگاهی بر حتی سخن شروع نشده ام

بی نهایت دوستت دارم