من...

من... 

من یه کودک یتیمم در کنار  یه دیوار در حال فرو ریختن...مدت هاست در پناهگاهی قرص و محکمم...مدت هاست به بهانه ی بی پناهی اشک هایم را پناهگاهم قرار داده ام....مدت هاست میان 4دیواری خرد و خمیر زندگی به این سو و آن سو میروم و نمی دانم به سود کدامین فرد بایستم؟...مدت هاست به امید پایان زندگی میشمارم شماره های بی نهایت را....مدت هاست که مدت ها آغاز مدت هایم شده اند....جمله ای ندارم چون جمله آغاز و پایان دارد ولی زندگی من آغاز شد و پایانی ندارد،گریه هایم آغاز شدند از بدو تولد ولی پایانی نیافتند...غصه ها و قصه هایم شروع شدند ولی به پایانی نرسیدند...

کاش می شد پایانی برای مریم این زمان پیدا کرد...

کاش می شد بی نهایت ها را نهایت دار کرد...

کاش می شد باور کرد باور ها و اعتقاد ها و رفتار ها و دیدگاه ها همه و همه وجود ندارند...

کاش می شد گفت: می خواهمت و میشد لمس کرد زندگی را.....

کاش می شد غرور خرد می شد تا دوباره نقاب ظاهر شروع به تنیدن می کرد....

کاش می شد راهی برای حل مسئله ی سخت زندگی پیدا کرد...

کاش به اندازه ی معادله ی ریاضی معادله ی زندگی راحت بود...

کاش مبادله بود...کاش خوشی های کوچکم را کسی به بهای سرمستی های بزرگش می خرید

کاش می شد رگ خواب زندگی دست ما بود تا می شد گاهی زندگی را خواباند تا آسوده شد

کاش دیوار های پولادی نبودند برای سد کردن راه ها

کاش می شد تا آخر راهی رفت و به جزایش و خوشی هایش رسید

کاش می شد حصار های اسارت می شکست ولی نه به بهای بد شدن آدم ها...

کاش می شد خوب حصار ها را می شکست و خوب می ماند

I' m tired from life…

Come & Save Me , Please!!!