کودکی

 کودکی

مدت هاست کنار مقبره ات می نشینم و نگاه می کنم به سنگ صاف و صیقلی ات...مدت هاست که اشک میریزم و می خواهم از همه تا زنده شوی...می خواهم دوباره ببینمت و قدرت را بدانم...می خواهم همه ی بی وفایی های دنیا را توی گوشت بگویم و تو هم گوش کنی فقط گوش می خواهم ،دوباره لمست کنم...کاش می شد دوباره وعده بدهم و قول بدهم به تو...کاش می شد به وعده های قدیمی در حضور خودت وفا کنم....کاش می شد شروع کنم زندگی را با تو...

      کاش می شد دوباره آن شب ها و روز هایی که توی بازی های بچگانه زیر لحاف قایم می شدیم و من با تو حرف می زدم و سعی می کردم با حرف زدن با تو ترس ناشی از بازی را کم کنم...کاش می شد دوباره  وسیله ای می شدی برای رسیدن به آرزو هایم

      کاش می شد من هم مثل تو در گذر زمان می ماندم...کاش من و تو غرق می شدیم کف دریای خیالاتمان و دستی نبود تا ما را بیرون بکشد از رویای شیرین با هم بودن...

کاش آرزو های کودکی برآورده نمی شد مخصوصا بزرگ شدن...کاش می شد هیچ وقت اویی نبود تا من را از تو و تو را از من جدا کند...

کاش تو همان عروسک کودکی هایم می ماندی همان هزار اسم زیبای من می ماندی و من همان کودک خاکی و گلی...

کاش می شد دفتر ها جایی برای نوشتن کاش ها داشتند...

اینجا همان جاییست که من به تو وفا نکردم...این همان پایان تلخ قصه ی من و توست....قصه ی کودکی های شیرین...قصه ی گریه های من در آغوش تو...چه قصه ای بود...قصه ی ما آری قصه ی زیبای ما دو تا...

موقع بلند شدن است شب شده و هنوز قبر تو زیر نور شمع غریبه ای آشنا برق می زند...خوش به حالت...آری امروز فهمیدم قبر تو تو خالی نیست پر است از من و تو در کنار هم در ورق های ورق خورده ی سرنوشت...موقع دل کندن از تو و دل دادن به زندگیست...موقع دل سپردن به کسی است که نمی شناسمش...شاید هم هنوز موقع دل سپردن به کسی نیست...باید کمی بار این قلب را کشید تا بتوان پیدا کسی را که کمرش زیربار این دل خم نشود ...کسی که هم بار زندگی را به دوش بکشد هم یک قلب خسته...کسی که قلبش را بسپارد به من.....

هنگام جدا شدن از دنیای کودکی چه سخت است دل کندن از عروسک های رنگاوارنگ و ماشین هاو توپ های پر خاطره