او مال دیگریست

می نویسم می نویسم از عشق از مهر از محبت.

می نویسم از هر آن چه که  می خواهیش؛ بردان عشق می ورزی اما نه توان تحمل داشتنش را داری و نه تحمل توان نداشتنش را.

از هر آن چه که میدانی مال تو نیست ولی برای داشتنش می جنگی

می نویسم می نویسم از عشق از مهر از محبت.

می نویسم از هر آن چه که  می خواهیش؛ بردان عشق می ورزی اما نه توان تحمل داشتنش را داری و نه تحمل توان نداشتنش را.

از هر آن چه که میدانی مال تو نیست ولی برای داشتنش می جنگی و خود را به آب و آتش می زنی ولی باز هم مال تو نیست.

شاید اندکیاز وجودش، اندکی با تو باشد، اما بازهم چون مال تو نیست همان اندک وجودش را بر می دارد و می رود.

شب ها به یاد اندک داشتن اندک وجودش می گریی و می سوزی؛ می سوزی و آب می شوی؛ آب می شوی و در خاک محو می شوی؛ اما چون مال تو نیست به کمکت نمی آید.

محو می شوی در خاک، اما ناگهان با به قلب گلی دیگر می پیوندی و بدان جان می دهی و در وجود او آشکار می شوی؛ با هم از تنهایی فرار می کنی.

اما . . . . . . اما در لحظه هایی که از ان چه مال تو نیست دل کنده ای، او که تنهایت گذاشته بود باز می گردد.

می دانی مال تو نیست و روزی دوباره در فراقش خواهی سوخت. نمی خواهی اما باز هم نگاهش با روشن ساختن آتش عشقش، وجودت را به آتش می کشد.از گلت دل می کنی و تکیه ای از وجودش را میکنی و با خود می بری.

می روی و با او اندکی می مانی؛ اینبار بیش از پیش.فکر می کنی دگر مال توست.وابسته اش می شوی.قلبت را به او می سپاری. اما در اوج وابستگی او می رود و می مانی تنها.

در تنهایی اشک هایت دریایی می شوند.در دریای اشک هایت غرق می شوی، غرق می شوی و می روی.

می روی و می روی و می روی که ناگهان قبری را می بینی.به سوی قبر می روی.صاحب قبر کسیست که زمانی باوی پیوند خوردی بودی.

قبرش را می شویی و در کنار قبرش در زمین فر می روی تا جاودانه شوی در کنارش.در کنار او که تو را می پرستید ... .