بزرگ ترین غم من

غم ... چه واژه ی آشنایی. چگونه از بزرگترین غمم بگویم در حالی که زندگی من، غوطه

غم ... چه واژه ی آشنایی. چگونه از بزرگترین غمم بگویم در حالی که زندگی من، غوطه ور در اقیانوسی خشک نشدنی غم است. همه ی غم هایم بزرگ اند. هیچ یک کوچک نیستند.کوچک ترینشان آنقدر بزرگ است که انسان از زندگی سیر می شود.

من هم سیر شده ام.اما محکومم به زندگی. چون زندگی اجبار است. اما گاهی دیگر طاقتی نیست مرا. گاهی وجودم تشنه ی آسایش می شود. تشنه ی مرگ می شود.مرگی که مهم نیست آسان باشد یا دردناک، فقط بیاید.

وقتی یتیم بودنم را خانواده ام چون پتکی بر سرم می کوبند؛ دلم مرگ را می طلبد.شاید هم واقعا یتیم نباشم و همین ها خانواده ام باشند؛ اما رفتارشان نشان می دهد من را نمی خواهند.

دعا می کنم خانواده ام اشخاص دیگری باشند. چون اگ رخانواده این ها باشند دیگر در آن صورت زندگی معنایی ندارد.من که هزاران بار زجر کش شدن را به این زندگی ترجیح می دهم.

وقتی از جانب کسانی که همه کس تو اند بد رفتاری، تحقیر و سرزنش می شوی تنها چیزی که به ذهنت می رسد و تنها احساست، اضافی بودن است.

در این لخظه ها آنقدر تنها می شوی که توان تحمل غم ها را در خود نمی بینی؛ می خواهی کسی با تو در غم هایت شریک شود اما کسی نیست.تشنه ی اندکی محبت از جانب کسی هستی تا تمام هستی ات را به پایش بریزی ولی کسی نیست.

در این بین شاید کسی بیاید به سویت و به تو محبت کند.آنقدر که از محبت سیرآب شوی.ولی محبت اوهم دوام چندانی ندارد و زود تنهایت می گذارد چون چیزی را که می خواهد پایان پاک دامنیتوست.

و بازهم تنها می شوی. خیلی تنها تر از قبل. و خیلی بیش از پیش نیازمند محبت.چون دیگر مزه ی محبت را با قلبت چشیده ای و می خواهی آن را بیشتر احساس کنی اما اینبار دگر واقعا تنهایی.

کم می آوری و تنها راه نجاتت مرگ است. اما مرگ هم به کمکت نمی آید.باز هم باید در تنهایی میان اقیانوس غم هایت بسوزس و بسازی و بمیری در حالی که آب در کنارت هست.