حق من

گریه می کنم

شِکوه می کنم

به خاطر تنهایی

گریه می کنم

شِکوه می کنم

به خاطر تنهایی هایم

به خاطمبیهمدمی هایم

بهخاطر نداشتن هم صحبت

کمبود کسی که بفهمت حرفت را

کسی مرا نمی خواهد

تنها شده ام

تنهای تنها

در تنهایی ام می گریم

اما شانه ای نیست که سر برآن بگذارم

دستی نیست که نوازش دهد سرم را

دستی نیست تا اشک هایم را پاک کند

تنهای تنهایم

حافظ می گوید به من

صبر کن

اما با چه امیدی صبر کنم؟

برای چه صبر کنم؟

دلم مرگ را می خواهد

خسته ام خسته

آنقدر که توان نفس کشیدم هم ندارم

شب تاسوعاست

تاسوعای حسینی

اما حتی اوهم کمکم نمی کند

کسی صدای زجه هایم را نمی شنود

کسی دلتنگی ها

تنهایی هایم را

 پر نمی کند

کسی به فکرمن نیست

چرا حسین قیام کرد؟

برای استوار ساختن اسلام؟

برای استواری عدالت و پایمال نشدن حق؟

پس این عدالت کجاست؟

پس این حق کجاست؟

چرا کسی از حق پایمال شده ام

دفاع نمی کند؟

چرا همین ها که

سیه پوش می شوند برای حسین

گریه می کنند برای حسین

در تاسوعای حسین

قلبم را می شکنند؟

حقم را می خورند؟

مگر اینان ادعای

یاران حسین بودن را ندارند؟

چرا برای کسی عزاداری می کنند که

برای اهدافش

ارزشی قائل نیستند؟

چرا در شب تاسوعایش

اشکهایم را

زجه هایم را

برای حق پایمال شده ام

به آسمان می فرستند؟

چرا؟مگر احساس ندارند؟

مگر قلبشان نمی تپد؟

پس چرا قلبم را

احساسم را

حقم را

پایمال می کنند؟

اگر نمی خواستند مرا

مرا چرا به دنیا آوردند؟

چرا موجودی بی جان را

جاندار کردند

و چرا سیه بختش کردند؟

از این لحظه سیاه می پوشم

به یاد حق به قتل رسیده ام

به یاد غرور شکسته شده ام

به یاد مرگ شادی هایم