درک ما

می شنوم صدایش را

پس از سال ها دوری هنوز هم 

همان آوای دل  

می شنوم صدایش را

پس از سال ها دوری هنوز هم

همان آوای دل نشین همیشگیست.

آوای سازش آرامش را

به وجودم تزریق می کند.

و قلب پرتنشم را آرام می سازد.

بی اراده به سویش می روم.

زیرا وجودم به وجودش گره خورده.

ستایش پروردگار توسط پرندگان،

راهنمای من است.

دست در دست شاخه ی سبز درختان

پا بر صفحه ی جان طبیعت می گذارم.

و همگام با نسیمی پیش می روم.

صدایش همچنان مرا می خواند.

و وجودم پیش تر می رود.

زیرا تشنه ی وجود اوست.

باریکه ی نور

پیچ و خم راه را نشانم می دهد.

برگ با لطافت پوستش

زخم هایم را درمان می کند.

بوی سبز چمن های تازه

درمان زخم های پاهایم است.

به او می رسم.

در کنارش بر روی سنگی می نشینم.

با برخورد قطره های وجودش

به موهای برهنه ام

به من خوشامد می گوید.

وجودم تشنه ی اوست.

لب ها یم را

با وجودش نمدار می کند.

بوی وجودش

تنفسم را آسان می کند.

خزه ها در زیر دست هایم می خزند.

نسیم موهایم را در هوا می رقصاند.

دست های بید مجنون همسایه اش

مرا در آغوش می گیرد.

بید نیز مانند او دلتنگم است.

من نیز دلتنگشان بودم.

پا درون وجودش می گذارم.

پیش تر می روم.

آبِ با فشار می خواهد؛

جلوتر رفتنم را منع کند.

اما من میروم.

در عمق وجودش گام می نهم.

اما وجودش بسی عمیق است

بیش از آنچه می اندیشیدم.

درکم از درک وجودش ناتوان بود.

در وجودش غرق می شوم.

و تازه می فهمم که

هنوز هم

 پی به عمق وجودش نبرده ام.

او بسی عمیق است و وسیع

از درکش ناتوانیم،

برای همین وجودش را رد می کنیم.

یا توانش را،

به اندازه ی درک خود می دانیم.

اما او فراتر از این هاست.

فراتر از افکار ما؛

اما با ماست؛

درکنار ما و با ما

ولی افسوس که او را نمی بینیم.