فراموشی

تا به حال به فراموشی فکر کردین؟؟؟

اینکه فراموشی در عین تلخی گاهی هم خیلی شیرین میشه؟؟؟

مثلا فکر کنید اگه

تا به حال به فراموشی فکر کردین؟؟؟

اینکه فراموشی در عین تلخی گاهی هم خیلی شیرین میشه؟؟؟

مثلا فکر کنید اگه فراموشی نبود، دیگه نیازی به درس خوندن نبود؛ چون که همه ی حرفای معلما وقتی درس میدن یادمون میمونه. حالا فوق فوقش یکی که خیلی خرخون باشه واسه محکم کاری شب قبل امتحان یه دور کتابو می خونه. وایی چه خوب می شد اونوقت همه ی نمره ها بیست میشدن.

یا اینکه کارای دیگران یادمون میمونه و وقتی کارشون پیشمون گیر می کنه، کارشون یادمون هست و حسابی حالشونو در جهت تلافی می گیریم.

اما اگه فراموشی نباشه، خاطره های تلخ رو هرگز فراموش نمی کنیم.

یادمون نمیره که یه روزایی چه اشتباهاتی کردیم و بقیه ازمون گذشتن. دیگه نمی تونیم امیدوار باشیم کسانی که ما در حقشون نامردی کردیم یه روزی کار ما رو فراموش کنند و بتونیم تو چشماشون نگاه کنیم.

خراش های طعنه هاو زخم زبونای بقیه مرهمی نخواهند داشت.

بدون فراموشی دیگه توانایی فراموشی شکست هامون رو نخواهیم داشت.نمی تونیم عشق از دست رفته امونو فراموش کنیم و دوباره گل عشق رو توی خاک قلبمون بکاریم.

اگه اینا یاد بقیه بمونه یادشون نمیره که قلبشون، مرکز احساسشون رو چجوری شکستیم. فراموش نمی کنند چطور با یه حرف یا دروغ کوچولو در لحظه ی حرص خوردن با شکستن غرورشون شخصیتشونو زیر سوال بردیم.

اگه فراموشی نباشه خاطرات تلخ کارها و حرف های زشتمون مثل خوره میفتن به جونمون و ما هم عین این دیوونه های افسرده میفتیم یه گوشه ی خونه و مشغول خوردن افسوس با چاشنی آه می کشیم.

پس بیاین برای داشتن فراموشی خدا رو شکر کنیم....