آدم برفی های دوران خودم

و به خود می بالد

که در این عصر یخی آدمی برفی است

بر تنش نیست لباسی

اما

از برون انگار حرفها دارد

دشمن او را شناخت

خستگی اش را دید

و سپس گمراهش کرد

یخ او را بسرشت

آدمی برفی شد سرد و بی روح و پر از درد وجفا

خواب را در صبح ایران بس شگرف و خوب دید

بی خبر بود ولی

دشمنی کاری داشت

فکرو ذهنش را ربود

و خزان شد

برگها خشکیدند

آدمی شد برفی

او نباید دل ببندد به زر و سیمای این دور و زمان

او نمی داند که

در زمانی بس خوب

در زمانی بس شاد

نوری می آید ز سوی آسمان

آب می گردد نهان

چهره ی برفی او

وای از دست زمان و دشمنان این زمان