چشم های آبی که...

چشم های آبی که... 

      یک جفت چشم آبی که روی تک تک وسایل اتاق می چرخید ،از میز تحریر کنار پنجره تا کمد دیواری قهوه ای شیک کنار 

در...از حالت چهره اش را گیجی را می شد فهمید گرچه به صورت غیر ارادی سعی در پنهان کردن آن کرده بود...  

حوصله ی قافیه ی مرگ ندارم

  حوصله ی قافیه ی مرگ ندارم

حوصله ی قافیه ی مرگ ندارم

مرگ ندارم

زندگی میکنم به اجبار

مرگ میخواهم از ته دل

ولی چه کنم

مرگ بامن لج افتاده

شقایق زندگی ام پرپرشده

به بهانه چه زندگی کنم

قایق شادی سالهاست بر دیواره ی ساحل مرگ پهلو گرفته

من با قایق مرگ سفر میکنم به ساحل مرگ

آری شادی من به مرگ ست

امیدم هم به مرگ

همدم تنهاییم مرگ است ومرگ

من بامرگ غذا میخورم

با مرگ میخوابم

وبا مرگ زندگی میکنم

آه مرگ

چه نزدیکی

ولی دوری

چه همگامی

ولی خوابی

چرا؟

چرا من نه؟

چراهمسایمان آری

مگر یک دیوار چه فاصله ایست

چه فاصله ایست که جدا میکند مارا؟

چرا؟

چرا آری چرا؟

مگر جز من کسی طلب مرگ میکند

مگر جز من کسی بی شقایق هست

آه باز هم امیدم به توست

مگر چقدر طول میکشد

که مرگ بیاید و جانت روان کند

مگر چقدر زندگی طولانیست؟

بهای مرگ چیست که من نداده ام؟

بگو....

سخن بگو

که حاجت هیچ استخاره نیست

بگو دگر.....

نمی گویی؟.....

اگر امروز آخرین روز زندگی شما باشد

اگر امروز آخرین روز زندگی شما باشد...

آخرین روز امروز است.به گذشته می اندیشم.به گذشته،به روزهایی که در انتظار امروز لحظه ها را می شماردم،اما حال

پس از موعد مقرر

داستانی: پس از موعد مقرر 

روز چهاشنته بودآخرین روزهفته ازنظرمدرسه ای ها ودو روز تعطیلی پشت سر هم.زنگ های اول تاسوم مثل فرفره گذشت ولی در زنگ چهارم به من ودوستم مرضیه مسئولیتی داده شد.درمدرسه ی ما 6 کلاس وجودداردواز هرپایه 2 کلاس ولی امسال از پایه ی اول 3 کلاس ثبت نام کرده اند.برای همین به جای 6کلاس 7 کلاس شده ایم به خاطراین کاریکی از کلاس های سوم  یعنی سوم 1 به داخل دبیرستان دخترانه رفته اند.آن روز به من ودوستم خانم وحید نیا گفت:(برگه های نمونه سوالات آزمون ریاضی را به کلاس سوم 1 در دبیرستان ببریدوبه بچه ها بدهید.) من ومرضیه از مدرسه خودمان بیرون آمدیم وبه دبیرستان رفتیم وقتی درحیاط دبیرستان بودیم مرضیه در پوست خود نمی گنجید چون من واو اولین باری بود که به دبیرستان دخترانه ی تیزهوشان قدم گذاشته  بودیم .وقتی به داخل مدرسه رفتیم ابتدا طبقه ی اول راگشتیم .

بقیه ادامه مطلب

ما باید

ما باید 

     باید گفت...باید اثبات کرد که "هستند آدم هایی که" برای آدم هایی که می خواهند باشند...

    باید گفت: هستند هنوز هم آدمهایی که در وجودشان انسانیت باشد.....باید اثبات کرد این را باید امروز که نشد فردا گفت به فرزندانی که در حصرت این آدمهایند

   و باید گفت: هنوز هم هستند آدمهایی که در نقاب آدم گرگی درنده بیش نیستند....آن هم همین امروز به نسل آینده ای که در حصرت انسانیتند اما سعادت می جویند

        باید حقیقت را گفت...آری نقاب مخفی سازی تا ابد بر چهره ی هولناک و زیبای حقیقت سایه نمی اندازد

      باید گفت:هنوز هم در این دنیا که از آن بیش از سیاهی نمی دانم....هستند کسانی که آدم یا همان انسان شاید دیده نشوند ولی لحظه لحظه مصاحبت با آن ها......آدمی را....انسانی را نمایان می سازد...که شاید نظیرش در داستان های افسانه ای باشد

       و همیشه باید گفت که چهره ....که ظاهر....که نقاب خوش خط خال صورت....که گاه هم زشت است...ملاک نیست ... ملاک ...ازرش...وسیله ی سنجش آدمی....احساس است ....روح سپید آدمیست....که در پی ظاهری عجیب و متفاوت پنهان شده  و شایدهم پناه گرفته از ترس آسیب دیدن...باید یادآوری کرد که کم انسان هایی هستند با چهره های راستگو

      باید همیشه در پی حقیقت بود...حقیقتی که گاه خودمان خودمان را از دانستنش محروم می کنیم....گاه خودمان باخودمان رو راست نیستیم...گاه ما هم در پی گذاشتن کلاهی گشاد روی سرمان هستیم.....گاه ما ازحقیقت می ترسیم

    از رویارویی با چیزی که سعادت و خوشبختی ما را می خواهد....می ترسیم

     آری گاه باید اعتراف کنیم که ضعیفیم...ناتوانیم....آری ترسو وبزدلیم

     غیراز اینست؟؟؟....ما باید گاه کارهایی بکنیم برخلاف غریضه....برخلاف خواسته مان....

ما باید ایثار گر باشیم